مرد  به شکار می رود و می ستیزد.                        

زن دسیسه می چیند و خیال می بافد،                

او مادر وهم است،                                                    

مادر خدایان،                                     

چشمی نهان دارد،                      

پرو بالی که توان پرواز بی کران تخیّل می بخشدش.

خدایان هم چون مردانند:                

بر سینه ی زنی٬            

زاده می شوند و می میرند.                    
(ژول میشله)                                     


سرت به دوران افتاده٬ آکنده از نوای والسی در دوردست و بوی گیاهان معطّر نمناک. خسته بر تخت می افتی٬ بر گونه هایت٬ چشمانت٬ بینی ات دست می کشی٬ گویی از این می ترسی که دستی نامرئی صورتکی را که بیست و هـــــفت سال بر چهره داشته ای ربوده باشد٬ صورتکی مقوایی که چهره ی راســتین تو را پنهان می کرده٬ نمود واقعی تو را٬ نمودی را که زمانی داشته ای٬ امّا فراموش کرده ای. چهره در بالش فرو می کنی تا نگذاری باد گذشته ها سیمای خودت را برباید٬ چرا که نمی خواهی این سیما را از دست بدهی. چهره در بالش فرو کرده٬ همان جا دراز می کشی چشم انتظار آن چه باید پیش آید٬ چشم انتظار آن چه نمی توانی بازش بداری. دیگر به ساعت نگاه نمی کنی٬ این شیءِ بی مصرف که به گونه ای ملال آور زمان را همــاهنگ با بطالت انسانی می سنجد٬ آن عقربه های کوچک که ساعاتی طولانی را نشان می دهند که ابداع شده اند تا پوششی باشند بر گذار واقعی زمان که با شـــتابی چنان هولناک و بی اعـــتنا می گریزد که هیچ ساعتی نمی تواند آن را بسنجد. یک زندگی٬ یک قرن٬ پنجاه سال. دیگر نمی توانی این سنجش های فریب کار را تصوّر کنی٬ نمی توانی این غبار بی حجم را دست نگاه داری.
چون سر از بالش برمی داری خود را در تاریکی می یابی. شب فرو افتاده است.*
*آئورا- کارلوس فوئنتس- نشر نی